به گزارش خبرگزاري فارس، "حسن روحاني" رئيس‌جمهور اسلامي ايران در آستانه سفر به نيويورك براي حضور در نشست سالانه مجمع عمومي سازمان ملل، يادداشتي را در ستون آزاد روزنامه "واشنگتن‌پست" منتشر كرده و در آن كشورهاي دنيا را به همكاري سازنده، دعوت كرد. مشروح اين يادداشت در ذيل آمده است:
سه ماه قبل خط مشي من تحت عنوان "تدبير و اميد"با استقبال گسترده‌اي از جانب مردم مواجه شد. ايراني‌ها روش من در امور داخلي و بين‌المللي را انتخاب كردند، چراكه بر اين عقيده بودند كه مدت‌هاست از اين رويكردها فاصله گرفته‌ايم. من به اجراي تعهداتم به مردم از جمله وعده‌ام براي تعامل سازنده با جهان، پايبندم.
جهان تغيير كرده است. سياست بين‌الملل ديگر يك بازي جمع صفر نيست، بلكه به حوزه‌اي چند بعدي تبديل شده كه در آن ممكن است همكاري و رقابت به صورت همزمان شكل بگيرد. ديگر دوره دشمنان خوني گذشته است. از رهبران جهان انتظار مي‌رود كه تهديدها را به فرصت تبديل كنند.
جامعه بين‌الملل در اين جهان جديد با چالش‌هاي متعددي از جمله تروريسم، افراطي‌گري، مداخله نظامي خارجي، قاچاق مواد مخدر، جرايم سايبري و تهاجم فرهنگي، مواجه است، كه همه اين‌ها استفاده از قدرت سخت و قواي نظامي را تشديد كرده است.
ما براي حل موضوعات پيشرو، بايد به پيچيدگي‌هاي آن‌ها توجه داشته باشيم. به تعريف من از تعامل سازنده بازگرديم. در جهاني كه سياست‌هاي جهاني ديگر بازي جمع سفر نيست، پيشبرد سياست‌ها در جهت منافع يك طرف بدون در نظر گرفتن منافع ديگران، غيرقابل تصور است. راهبرد سازنده در ديپلماسي به معني ناديده گرفتن حقوق ديگري نيست. بلكه بدان معني است كه بر مبناي احترام متقابل و موقعيت برابر با طرف ديگر وارد تعامل شويد تا بتوانيد نگراني‌هاي مشترك را پاسخ بگوئيد و به اهداف مشترك دست يابيد. به بيان ديگر، دستيابي به نتايج برد-برد تنها هدفي مطلوب نيست، بلكه هدفي دست يافتني نيز است. تفكرات تك‌بعدي و جنگ سردي به زيان ديدن همه طرف‌ها منجر خواهد شد.
متاسفانه يكجانبه‌گرايي معمولا بر راهبرد سازنده سايه مي‌افكند. امنيت به بهاي به خطر افتادن امنيت ديگر و به بهايي گزاف، دنبال مي‌شود. بيش از يك دهه از يازده سپتامبر گذشته، دو جنگ پس از آن آغاز شده و القاعده و ديگر گروه‌هاي تندرو به ويرانگري‌هاي خود ادامه مي‌دهند. سوريه، نگين تمدن بشري، امروز شاهد خشونت‌هاي دردناكي از جمله استفاده از تسليحات شيميايي است، كه ما آن را قويا محكوم مي‌كنيم. در عراق، 10 سال بعد از تهاجمي كه به رهبري آمريكا انجام شد، هنوز هم ده‌ها نفر در خشونت‌هاي روزمره جان خود را از دست مي‌دهند. افغانستان هم با خونريزي‌هايي مشابه و البته مختص به خود مواجه است.
رويكردهاي يكجانبه‌گرايانه كه استفاده از قواي نظامي را مي‌ستايد و خشونت را با خود به همراه مي‌آورد، آشكارا از يافتن راه حلي براي مسائلي كه همه ما با آن روبرو هستيم، از جمله تندروي و تروريسم، ناتوان است. از آن جهت اين مشكلات را همه‌گير مي‌دانم كه معتقدم هيچ‌كس از خشونت ناشي از افراط‌گري مصون نيست، حتي اگر هزاران مايل با آن فاصله داشته باشد. آمريكايي‌‌ها 12 سال قبل با اين واقعيت روبرو شدند.
من در راهبرد خود در سياست خارجي به دنبال آن خواهم بود كه اين موضوعات را از طريق پرداختن به دليل ريشه‌اي بروز آن‌ها، حل كنم. ما بايد در كنار هم براي پايان دادن به رقابت‌هاي ناسالم و مداخلاتي كه به تشديد خشونت منجر شده و ما را از هم دور مي‌كند، تلاش كنيم. علاوه بر اين، ما بايد به موضوع هويت نيز به عنوان عاملي كليدي براي بروز تنش داخل و فراي خاورميانه، توجه داشته باشيم.
تمام درگيري‌هايي كه در سوريه، عراق و افغانستان در جريان است، در اصل بر سر هويت اين كشورها و نقش آن‌ها در منطقه و جهان است. گستره مركزيت هويت به برنامه هسته‌اي ما نيز مي‌رسد. براي ما، تسلط يافتن بر چرخه سوخت اتمي و توليد توان هسته‌اي به همان اندازه كه از ديد تنوع‌بخشي به منابع انرژي حائز اهميت است، از ديد ملت ايران، به عنوان تلاشي براي كسب شان، احترام و دستيابي به جايگاه واقعي در جهان نيز از اهميت برخوردار است. بدون درك نقش هويت، بسياري از موضوعاتي كه با آن‌ها روبرو هستيم، لاينحل باقي مي‌ماند.
اولا، ما بايد براي تلاش سازنده در جهت برقراري گفت‌وگوهاي ملي چه در سوريه چه در بحرين، دست به دست هم دهيم. ما بايد فضايي به وجود آوريم كه در آن مردم منطقه بتوانند خود در مورد سرنوشتشان تصميم‌گيري كنند. به عنوان بخشي از اين طرح، من آمادگي دولتم براي تسهيل برگزاري مذاكرات بين دولت سوريه و مخالفان را اعلام مي‌كنم.
دوما، ما بايد براي بي‌عدالتي‌ها و رقابت‌هاي گسترده‌اي كه به تشديد خشونت و تنش منجر مي‌شود، چاره‌جويي كنيم. يك بعد كليدي از تعهد من براي كنش‌هاي متقابل سازنده، تلاش در جهت تعامل با همسايگان و ديگر ملت‌ها در جهت دستيابي به راهكاري برد-برد است.
ما و شركاي بين‌المللي‌مان وقت زيادي را صرف بحث در مورد چيزهايي كرده‌ايم كه نمي‌خواهيم، نه چيزهايي كه مي‌خواهيم. اين تنها مختص به روابط خارجي ايران نيست. در شرايطي كه سياست خارجي تابعي مستقيم از سياست‌هاي داخلي است، پرداختن به چيزهايي كه نمي‌خواهيم، ساده‌ترين راهي است كه براي حل موضوعات دشوار پيش‌روي بسياري از رهبران دنيا است. بيان آنچه كه يك نفر مي‌خواهد، به شجاعت بيشتري نياز دارد.
بعد از ده سال پا پس و پيش گذاشتن، اكنون آنچه كه همه طرف‌ها در رابطه با برنامه هسته‌اي ما نمي‌خواهند، مشخص شده است. وجود محركي مشابه در راهبردهاي اتخاذشده در قبال سوريه نيز مشهود است.
اين راهبرد ممكن است براي جلوگيري از تبديل مناقشات سرد به مناقشات گرم و نظامي، پاسخگو باشد. اما براي خروج از بن‌بست در زمينه مسائلي چون سوريه، برنامه هسته‌اي كشورم و بحث ارتباط با ايالات متحده، بايد از اين رويكرد فراتر برويم. به جاي آنكه بر چگونگي جلوگيري از بدتر شدن اوضاع تمركز كنيم، بايد در مورد اينكه چطور مي‌شود اوضاع را بهتر كرد، فكر و گفت‌وگو كرد. در اين راستا، ما بايد به صورتي شفاف، دقيق و صادقانه آنچه را كه مي‌خواهيم مشخص كنيم و اراده سياسي را نيز براي عملي شدن آن، به خدمت بگيريم. اين ماهيت اصلي راهبرد من براي تعامل سازنده است.
در حالي كه براي حضور در افتتاحيه مجمع عمومي سازمان ملل عازم نيويورك مي‌شوم، به همتايان خودم توصيه مي‌كنم از فرصتي كه انتخابات اخير ايران فراهم كرده، استفاده كنند. به آن‌ها توصيه مي‌كنم از اختياري كه مردم براي تعامل محتاطانه به من داده‌اند، استفاده كنند و به تلاش‌هاي دولت من براي به جريان انداختن گفتماني سازنده، صادقانه پاسخ دهند. بيش از همه، به آن‌ها توصيه مي‌كنم ديدي فراتر از نگراني‌ها داشته باشند و آنقدر جرات داشته باشند كه نه به خاطر منابع ملي‌شان، بلكه دستكم به خاطر ميراثي كه از آن‌ها به جاي مي‌ماند به خاطر فرزندانمان و به خاطر نسل‌هاي آينده، بگويند چه چيز مي‌خواهند.